Η συστημική θεωρία έχει κυρίως στηριχθεί στην Γενική Θεωρία Συστημάτων και στις Θεωρίες της Επικοινωνίας. Η γέννηση της συστημικής θεραπείας εντοπίζεται ήδη από τη δεκαετία του ‘50 και είναι η εποχή που η συστημική οπτική αναδεικνύεται ως τρόπος αντίληψης του κόσμου και της πραγματικότητας.
Η συστημική θεραπεία εφαρμόζεται σε άτομα, ζευγάρια, οικογένειες και ομάδες. Το στοιχείο που κάνει την συστημική θεραπεία να διαφοροποιείται από άλλες σχολές ψυχοθεραπείας είναι η έμφαση της στη δυναμική των σχέσεων και στο ευρύτερο πλαίσιο. Πιο συγκεκριμένα, η συστημική θεραπεία θεωρεί ότι τα προβλήματα που παρουσιάζει ένα άτομο δεν είναι αποτέλεσμα ατομικών χαρακτηριστικών ή ενδοψυχικών συγκρούσεων, αλλά προιόν αλληλεπιδράσεων με το σύστημα (Πομίνι & Τομαράς). Το πιο δυναμικό σύστημα αλληλεπιδράσεων είναι αυτό της οικογένειας, γι’ αυτό και κατά τη θεραπευτική διαδικασία διερευνώνται οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των μελών της οικογένειας καθώς και ο τρόπος που κάθε μέλος βιώνει την εκάστοτε σχέση.
Η αλλαγή συμβαίνει κυρίως λόγω της ανάπτυξης νέων σημασιών, νέου νοήματος μέσα από τον διάλογο. Στο πλαίσιο της συστημικής θεραπείας χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές, προκειμένου να διευκολυνθεί ο διάλογος, να ειδωθεί το πρόβλημα από μια νέα οπτική γωνία και να προκύψουν νέες δυνατότητες.